Historia parafii w Sulęcinie
Początki…
Kościół św. Henryka w Sulęcinie jest świątynią usytuowaną poza granicami średniowiecznego miasta, po jego północno-wschodniej stronie. Pierwsze nabożeństwa w tym mieście zaczęły się odbywać od 1820 r., początkowo tylko dwa razy w roku, prawdopodobnie w mieszkaniach prywatnych. W 1857 r., staraniem wierzących, w pobliskim Ośnie Lubuskim zbudowany został mały kościółek pw. św. Krzyża, który miał obsługiwać ludność katolicką z okręgu torzymskiego. W 1859 r. przy kościele tym powstała mała parafia misyjna, a w Sulęcinie założono stację misyjną. Prężny rozwój Sulęcina w tym okresie spowodował dalszy napływ ludności katolickiej, która rozpoczęła starania o budowę własnej świątyni. W krótkim czasie, w ciągu jednego roku, kościół został zbudowany i konsekrowany 23 czerwca 1862 r. W 1870 r. utworzono przy nim samodzielną parafię, którą w 1895 r. połączono z parafią w Ośnie Lubuskim, przy czym siedzibę parafii ulokowano w Sulęcinie, we wzniesionej wówczas tuż obok kościoła plebanii. Zadaniem parafii było objęcie opieką duszpasterską jeszcze trzech dalszych miast: Torzym, Lubniewice, Łagów oraz innych miejscowości znajdujących się na tym terenie. W 1925 r. liczba katolików w samym Sulęcinie wynosiła 190 osób. W pozostałych miastach tego okręgu niewielkie świątynie powstały dopiero w okresie międzywojennym, a liczba mieszkających tam katolików była znacznie mniejsza niż w Sulęcinie. Wkrótce po ukończeniu budowy kościoła, jego wnętrze zostało wyposażone w trzy neogotyckie ołtarze, ambonę, chrzcielnicę, organy i komplet ławek. W oknach założono witraże o motywach geometryczno–roślinnych. Około 1895 r. do południowo–wschodniego narożnika kościoła dobudowano piętrowy budynek plebanii, lokując w partii przylegającej do nawy niewielką zakrystię, którą połączono z wnętrzem świątyni. W okresie międzywojennym w kościele i plebanii założono instalacje elektryczne. W tym stanie cały zespół przetrwał do 1945 r.
Czasy powojenne…
W czasie II wojny światowej kościół wraz z plebanią szczęśliwie ocalał. Z uwagi na kompletne zniszczenie głównej fary miejskiej – kościoła św. Mikołaja, przez kilka lat świątynia ta była jedyną budowlą sakralną w mieście. Istniejący przed 1945 r. w Sulęcinie jeszcze jeden kościół ewangelicki zbudowany w 2 połowie XIX wieku, po zniszczeniach wojennych został rozebrany. Fara odbudowana w 1951 r. pełni do dziś funkcję kościoła parafialnego.
Przy kościele pw. św. Henryka już wiosną 1945 r. przystąpiono do tworzenia parafii porządkując jednocześnie zaniedbane podczas wojny wnętrze. Pierwsze nabożeństwo odbyło się tu 15 sierpnia 1945 r. Z uwagi na to, że w kościele nie było dzwonu, wypożyczono dzwon z Długoszyna i zawieszono go w wybudowanej wolnostojącej dzwonnicy.
Pierwszym proboszczem parafii św. Henryka w Sulęcinie, w roku 1945 był ks. Jan Kupczak, a w ciągu następnych lat funkcję tę pełnili: ks. Andrzej Glapiński (1947-1949), ks. Stanisław Maślona (1949-1956), ks. Mieczysław Brzeziński (1956–1974), ks. Józef Janicki (1974-1991) oraz ks. Franciszek Kornakiewicz (1991-1997). Obecnie proboszczem od 1997 roku jest ks. Piotr Mazurek.
Do lat sześćdziesiątych XX w. w kościele nie prowadzono większych prac budowlanych, poza bieżącymi remontami. W latach siedemdziesiątych, za kadencji ks. Józefa Janickiego, przeprowadzono gruntowną przebudowę wnętrza kościoła. W wyniku tej przebudowy powstały (potrzebne na ówczesne czasy) dwie salki katechetyczne i kaplica przedpogrzebowa, a pozostała część świątyni była nadal użytkowana jako kościół. Po wybudowaniu miejskiego prosektorium powierzchnia kościoła uległa zwiększeniu ze względu na zlikwidowanie ścianek oddzielających kaplicę od kościoła.
W 1974 roku, zgodnie z propozycją ks. Józefa Janickiego i pod Jego kierownictwem, na działce kościelnej, po wschodniej stronie świątyni zbudowana została nowa, dwuskrzydłowa plebania oraz przylegające do niej salki katechetyczne. W 1998 r., z inicjatywy ks. Piotra Mazurka, rozpoczęto prace remontowe w kościele św. Henryka.
POPRZEDNI PROBOSZCZOWIE:
ks. Jan KUPCZAK (1945-1947)
ks. Andrzej GLAPIŃSKI (1947-1949)
ks. Stanisław MAŚLONA (1949-1956)
ks. Mieczysław BRZEZIŃSKI (1956–1974)
ks. Józef JANICKI (1974-1991)
ks. Franciszek KORNAKIEWICZ (1991-1997)
ks. Piotr MAZUREK (1997 – 2020)
POPRZEDNI WIKARIUSZE:
Lata siedemdziesiąte
ks. Andrzej Szewciw, ks. Ryszard Liszkiewicz, ks. Jan Szałach, ks. Roman Wróbel, ks. Mieczysław Sołtys, ks. Czesław Ucieklak
Lata osiemdziesiąte
ks. Stanisław Stawowczyk, ks. Andrzej Tomkowski, ks. Marian Grażewicz, ks. Antoni Olichwer, ks. Edward Wojciechowski, ks. Stanisław Szura, ks. Stanisław Dochniak, ks. Ryszard Klimek, ks. Dariusz Glama, ks. Józef Bilski
Lata dziewiećdziesiąte
ks. Piotr Spychała, ks. Adam Lewandowski, ks. Marcin Muszyński, ks. Wojciech Woźny, ks. Krzysztof Burzyński, ks. Leszek Hładki, ks. Zygmunt Kowalczuk , ks. Zbigniew Garbarek, ks. Zenon Pietrzak
Początek XXI wieku
ks. Ireneusz Semkło, ks. Marek Grewling, ks. Piotr Piestrzyński, ks. Ryszard Furman, ks. Sebastian Kazimirski, ks. Waldemar Murach
POWOŁANIA Z PARAFII:
Kapłani:
ks. Kazimierz Kołwzan,
ks. Adam Tuźnik,
ks. Tomasz Tarczyński,
ks. Emil Tarczyński,
ks. Antoni Łatka,
o. Józef Andruszewski (SAC),
ks. Andrzej Łuczak (CM),
ks. Olgierd Banaś (1975),
ks. Jan Makowski (1984),
ks. Jacek Meczel,
ks. Ireneusz Łuczak (1988),
ks. Piotr Nowicki (1988),
ks. Robert Kornecki (1992),
ks. Piotr Bortnik (1994),
o. Michał Bortnik (2001),
o. Adam Jaworski OMI (2003),
ks. Piotr Gąsiorek (2003),
ks. Mariusz Szafryk (2003),
o. Waldemar Pastusiak (2004),
o. Grzegorz Bochenek SJ,
ks. Piotr Ruta (2006),
ks. Robert Andrzejczyk (2007)
Siostry zakonne:
s. Karolina Namedyńska (CSSF),
s. Inga Borko (CSSF),
s. Benedykta Klimanowska (CSSF),
s. Nicola Kwiecińska (CFN),
s. Samuela Kluwak,
s. Małgorzata Bortnik (CSSF),
s. Magdalena Rosińska,
s. Lidia Hauza,
s. Teresa Samodrak (CSSF),
s. Sylwia Kuś (CSSF),
s. Wioletta Nowak (CSSF),
s. Katarzyna Guźnikczak,
s. Elżbieta Nowicka (RM)
Nasza parafia obejmuje również kościoły filialne:
Tursk
Ostrów
Żubrów
Tursk – św. Stanisława
Historyczne dane o Tursku są nad wyraz skromne. Osada ma metrykę XIII wieczną. „Turczic” wzmiankowany został po raz pierwszy 24 grudnia 1350 r. w dokumencie Ludwika Rzymskiego, potwierdzającym własność zakonu joannitów w tej wsi. W ramach komandorii łagowskiej wieś pozostawała aż do 1810 r., do czasów sekularyzacji zakonu – później w ramach domeny państwowej. Na przełomie XIX i XX w. dobra turskie liczyły 1210,7 ha. Liczbę mieszkańców w 1939 r. – na podstawie spisu – określono na 223 osoby. Kościół parafialny w Tursku wzmiankowany został po raz pierwszy w 1598 r. Niewykluczone jednak, że świątynia ta była starsza o co najmniej dwa stulecia (na jej wieży zawieszony był bowiem dzwon z przełomu XIV/XV w.).
W wiekach następnych kościół turski stracił status świątyni parafialnej. W 1852 r. „na wioskowym błoniu” wzniesiono nową świątynię w stylu neogotyckim, lokując ją w miejscu starej, rozebranej wskutek fatalnego stanu technicznego. Ze starego kościoła przeniesiono elementy wyposażenia (m. in. dzwony z XIV/XV w. i 1600 r. oraz XVI-wieczne świeczniki). Po II wojnie światowej kościół przejęty został przez katolików i powierzony opiece Stanisława Biskupa w dniu września 1951 r.
Ostrów – Narodzenia NMP
Pierwsza historyczna wzmianka o kościele pochodzi z 1443 r. i dotyczy kradzieży kielicha mszalnego. W okresie średniowiecza kościół ostrowski był budowlą bezwieżową, nawiązującą tak formą rozplanowania jak i charakterem bryły do kaplic zakonnych. Świątyni tej patronował początkowo zakon, a po czwartej jego kasacie, w XIX w., państwo pruskie.Księgi kościelne zaczęto w Ostrowie prowadzić w 1511 r. Być może na krótko przed reformacją świątynia uzyskała status parafialny. Księgi te jednak do czasów współczesnych nie zachowały się – strawił je pożar w 1740 r. W 1680 r. do zachodniej ściany kościoła dostawiono wieżę o konstrukcji ryglowej. Nie była ona chyba dość solidnie wzniesiona, bowiem wymagała wielokrotnych remontów (m. in. w 1751, 1838 r.). W tym też okresie wymieniono znaczną część wyposażenia ruchomego świątyni. W 1694 r. ufundowano ołtarz główny, a w pierwszych latach XVIII w. chrzcielnicę z miseczką chrzcielną i kielich. Proces ten – związany m. in. ze zmianą obrządku na protestancki – kontynuowany był w latach następnych. Remont wnętrza kościoła przeprowadzono w latach 1877-1879, a bezpośrednią jego przyczyną były uroczystości chrztu jednego z potomków właścicieli majątku rycerskiego. Zajęto się przede wszystkim dachem świątyni, bowiem tak konstrukcja więźby jak i pokrycie połaci wymagały już wymiany. Przemurowano ponadto gzyms koronujący ściany obiektu, kamienny cokół oraz profilowane obramienia otworów okiennych (zachodnim otworom zmieniono częściowo formę). Wymieniono również stolarkę okienną oraz posadzkę, a ściany wnętrza pokryto nowymi tynkami. Renowacji poddano także elementy wyposażenia. W 1911 r. – w miejscu silnie zniszczonej wieży ryglowej – wybudowano nową wieżę z cegły ceramicznej, nadając jej formy neogotyckie i neobarokowe. W tym też czasie po raz kolejny zmieniono pokrycie dachu korpusu nawowego. We wnętrzu kościoła wykonano polichromię ścian (stylizowana wić roślinna) i ustawione nowe ławki i emporę organową.W pierwszych latach po II wojnie światowej kościół był nieużytkowany i zaniedbany. Poświęcenie pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny nastąpiło dopiero w 1957 r. Kościół wszedł w skład sulęcińskiej parafii pw. św. Henryka. W okresie powojennym obiekt nie przeszedł gruntownego remontu. Odmalowano jedynie kilkakrotnie jego wnętrze, zmieniono pokrycie dachu i stolarkę okienną. W okresie posoborowym zmieniono aranż wnętrza. Odsłonięto również wątek ceglany żeber sklepiennych i ścian, wykonano nową posadzkę. Zabytkowe elementy wyposażenia świątyni nie przetrwały wojny.
Żubrów – św. Michała Archanioła
Święty Michale Archaniele wspomagaj nas w walce.
A przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź naszą obroną.
Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy.
A Ty, Wodzu Niebieskich Zastępów, szatana i inne duchy złe,
które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą,
mocą Bożą strąć do piekła. Amen.
Najświętsze Serce Jezusa – zmiłuj się nad nami
Niepokalane Serce Maryi – bądź naszą obroną.
